Irshad Manji - een dissident geluid: 'all muslims have the godgiven right to think for themselves'

boek: The Trouble with Islam Today /Het Islam dilemma (in het arabisch vrij te downloaden op haar site)
documentaire door haarzelf gemaakt: Faith Without Fear

blog: http://www.irshadmanji.com/

uit Wikipedia (NL):

Manji heeft kritiek geuit op de islam, en dan met name de behandeling van vrouwen, homo's en lesbiënnes en joden door sommige moslims. Zij draagt geen hoofddoekje omdat zij de Koran zo interpreteert dat die alleen door vrouwen en dochters van de profeet Mohammed werden gedragen.

Ze is kritisch over de historische interpretaties van de koran en is een voorstander van het concept van ijtihad, waarbij gelovigen zelf interpretaties mogen maken zonder dat zij hiervoor geestelijken nodig hebben.

Het leidt geen twijfel dat haar mening over de islam tot kritiek van moslims heeft geleid. Daarnaast ontving ze ook diverse doodsbedreigingen van moslimextremisten. Veel moslims beschouwen haar als een afvallige moslim.

Dat ene woordje 'sommige' uit de eerste alinea is veelzeggend. Zoals zo vaak kun je dan ook beter in de engelstalige wikipedia kijken voor meer info over Manji.

Wil je van binnenuit kritiek leveren op de islam en nog aangehoord worden door de doelgroep dan moet je je niet te ver verwijderen van hun standpunten. Ik vraagt me af of haar waardering voor de begintijd van Mohammed en de 'bloei'periode van 800-1200, berust op onwetendheid of bewust plaatsvindt om zichzelf acceptabel te maken in eigen kring.

Het begrip ijtihad is voor ons westerlingen vrij onbekend. Voor islamreformisten hangt hier echter veel van af. Haar niet dragen van een hoofddoekje is bijv opgehangen aan een ander visie op ijtihad. Binnenkort meer hierover.

In(ge)beeld

Al vertellend over het schoolproject 'No apologies' waar beelden getoond waren van de aanslag op de Columbine High School kwam het gesprek op 9/11. Voor jongeren is dat intussen een gebeurtenis uit hun vroege jeugd.

Je merkt dat de tijden veranderd zijn. Het beeldmateriaal dat jongeren nu over zich heen krijgen is ongekend groot en schokkend. En je vraagt je af: wat doet dat met een mens? Het werkelijk ondergaan misvormt mensen. Hoe is dat met het beeldmateriaal? Het kan niet anders of je moet je op een andere manier afsluiten voor het ondraaglijk gruwelijke van deze beelden.

Maar ook dan duiken moedgevende verhalen op, zoals het verhaal van vlucht 93. Geen broodje aap verhaal zoals zoveel geruchten rondom nine eleven.

Ook dat is iets van meer belang dan vroeger. Hoe schift ik waar van onwaar? Een hulpmiddel is een site over urban legends.

Nawal el Saadawi: Niets is gevaarlijker dan waarheid in een wereld die liegt

De uitspraak is van Nawal el Saadawi (1931) Kortgeleden heb ik een boekje van haar gelezen. Via een verkoping in de bibliotheek kwam ik in het bezit van 'Vrouwengevangenis' (oorspr. uit 1984). Het boekje is geen aanrader vanwege de breedsprakige toon. De enige reden om het te lezen ligt hierin dat Nawal el Saadawi in de moslimwereld nogal bekend is als schrijfster en feministich voorvechtster. Meer over haar op haar website.

In 1980 stichtte ze een feministische pressiegroep in Egypte. Misstanden die ze via deze organisatie openlijk aankaartte waren vrouwenbesnijdenis (ze is zelf ook slachtoffer), prostitutie, het islamitisch huwelijk, het recht op scheiden en moslimfundamentalisme. Ten tijde van Sadat is ze opgepakt. Van haar verblijf in de gevangenis heeft ze verslag gedaan in dit boekje. Kort na de moord op Sadat is ze vrijgekomen.

In 2007 is door sjeik Mohammed Sayyed Tantawi van de Al-Azhar Universiteit, in feite de meest gezaghebbende soennietische moslimgeestelijke een fatwa over haar uitgesproken. Ze verdient de doodstraf op grond van de sharia wegens geloofsafval. De aanleiding is een in Egypte gepubliceerd blasfemisch toneelstuk, een nu verboden boek. Je kunt het goed vergelijken met de ophef die Gerard Reve's boek Nader tot U veroorzaakte.

in de video na 23 minuten: haar brief aan god

Duizend schitterende zonnen en Phyllis Chesler

A Lesson Learned in Kabul

Yes, I went there of my own free will, but I was only 20 years old and in love with my college sweetheart – a sophisticated, modern man ...

When we landed in Kabul, my American passport was confiscated and I discovered, or the first time, that my father-in-law had three wives and twenty-one children. I had flown right into the Middle Ages...

Thus, even before I became a feminist in 1967, I had already learned that the (imperfect) West is still a far better place for a woman to live than is the most hospitable, beautiful, wealth-encrusted Muslim country. Friends thought I had married a Prince and gone to live in a fairytale....

Now I and a handful of others are trying to tell the truth about Islamic gender apartheid. Those of us who are raising the alarm are being demonized as “Islamophobes,” “racists,” and “fascists.” Yet, in my opinion, western civilization, beginning with Europe, will be won or lost on the issue of women’s rights.

(De citaten vind je hier)

(Ook de posting The Rape of Dina is boeiend)

Binnenkort toch eens dat boek van Khaled Hosseini lezen.

Rapport: Contextualising Islam in Britain

. .

op zoek naar plaatjes ontdek je wel eens wat

In een vorige posting besprak ik de moslimgeleerde Taha, die een herinterpretatie van de islam voorstond maar dat uiteindelijk met de dood moest bekopen. Op zoek naar liberale geluiden las ik afgelopen vrijdag in het RD een artikel van een zekere Patrick Sookhdeo getiteld: Interne strijd in islam. Daarin wordt melding gemaakt van een vorige maand gepubliceerd rapport “Contextualising Islam in Britain”, dat is opgesteld door verschillende prominente Britse moslimgeleerden en religieuze leiders.

Sookhdeo is helaas ook een van de mensen die doodsbedreigingen ontvangen heeft. Een boek van hem was aanleiding voor een bekeerling tot de islam (een zekere Indigo Jo) tot het schrijven van: Review of rotten book by the Sookhdevil.

Het zijn weer diverse lijntjes die uitnodigen om op verder onderzoek uit te gaan.

Richtingwijzer: vertrouwen

de historicus

Frederik Carel Gerretson

(1884-1958)

beter bekend als geerten gossaert

Voor een bespreking van onderstaand gedicht Wim Kleisen

Hans Werkman merkt op: In het Verloren-Zoon-motief zit iets autobiografisch; het herinnert aan de conflictperiode en de geloofscrisis die Gossaert meemaakte tussen zijn zeventiende en drieëntwintigste jaar. Zelf heeft hij een relatie tussen zijn leven en zijn poëzie verdoezeld door de gedichten in Experimenten in niet-chronologische volgorde te plaatsen. In volgorde van ontstaan bezien vertoont zijn poëzie echter een belangrijke wending, nl. van het ‘diepverdoemd bestaan’ naar het beminnen van het door God gegeven leven, zoals dit bijv. blijkt uit ‘Clematis’. De wending moet zich omstreeks 1906 hebben voltrokken.

De Moeder

Hij sprak en zeide
In 't zaêl zich wendend:
Vaarwel, o moeder,
Nooit keer ik weer...
En door de lanen
Zag zij hem gaan en
Sprak geen vervloeking maar weende zeer.

Sprak geen vervloeking...
Doch, bijna blijde,
Beval de maagden:
Laat immermeer
De zetels staan en
De lampen aan en
De poort geopend, de slotbrug neer.

En toen, na jaren,
Melaats, een zwerver
Ter poorte klaagde:
Uw zóon keert weer...
Zag zij hem aan en
Vond gene tranen,
Voor zoveel vréugde geen tranen meer.

uit: Experimenten (1911)

De preek van ds Reinier de Koeijer was zondag uit een onbekend Bijbelgedeelte: Jer 8:1-18. Vertrouwen op de Here, ondanks alles. Vooral aansprekend vond ik het beeld van het kabbelende water van Siloah als symbool van de zorg van de Here God, de constante Levensbron. Daartegenover de machtige wateren van de Eufraat als beeld van het wrede Assyrie.
Onze God en Vader leidt is onze conclusie aan het eind van deze zondag.

Tetst je nederland's

Hoe goed is je nederlands? Check het wekelijks op deze site