Bij Dogville was het me ook al opgevallen. Veel seculiere recensieschrijvers hebben geen oog voor diepere christelijke lagen. Reinier Sonneveld bevestigt deze indruk als hij opmerkt: Een reden om toch te kijken, zijn Von Triers onmiskenbare katholieke sympathieën en obsessies, die echter zelden door recensenten worden opgemerkt. Ook bij Dancer in the Dark lijkt dat het geval te zijn.
The New York Times (Dana Stevens): Dancer in the Dark" is one of the most sadistic films I've ever seen, but it also raises the possibility that sadism might be, in spite of itself, a species of love.
New York Post (Jonathan Foreman): Here, the female victim-martyr suffers mainly to serve the requirements of an absurd plot that could come straight out of a particularly sentimental Victorian novel.
Op cvfilm.nl staan de volgende besprekingen:
Recensie (uit 2007) van Ronald Westerbeek. Hij geeft heel nadrukkelijk een christelijke duiding. Merkwaardig is dat de recensie (2009) van Jaap Noordzij de conclusies van Westerbeek behoorlijk tegenspreekt. Onterecht lijkt mij. De vraag rijst of dit komt doordat latere films van Lars von Trier een christelijke duiding wellicht onderuit halen?
Uiteindelijk blijkt dat Selma letterlijk álles over heeft voor haar zoontje. Maar die liefde krijgt in de film geen vorm. (...) Hoewel Lars von Trier Katholiek is merk je nergens dat Selma een ankerpunt vindt in een vorm van religie of dat ze zich tot God richt in een gebed. Selma zoekt de kracht in zichzelf en het is een last waar ze letterlijk onder bezwijkt. (...)Alleen haar vriendin Kathy (Catherine Deneuve) lijkt haar toegewijd, maar op het laatst van de film twijfel je daar zelfs aan.
Hoe kijk je dan? Het lijkt mij dat recensenten de taak hebben om meer neer te pennen dan de rechttoe-rechtaan inhoud van een film. Is het onkunde, onwil, onmacht? Misschien stomp je gewoon af als je teveel film kijkt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten