1 Korinthe 8: 9. Maar let erop dat de vrijheid die u hebt geen struikelblok wordt voor de zwakken onder u. 10. Wanneer namelijk iemand met een zwak geweten ziet dat u, met uw kennis, in een afgodentempel deelneemt aan een maaltijd, wordt hij er dan niet toe verleid dat offervlees te eten? 11. Zo gaat de zwakke door uw kennis verloren, een broeder of zuster voor wie Christus gestorven is. 12. Op die manier zondigt u tegen hen, en door hun zwakke geweten te ondermijnen zondigt u tegen Christus. 13. Als ik dus door vlees te eten mijn broeder of zuster ten val breng, wil ik het nooit ofte nimmer meer eten; dan breng ik hen niet ten val.Een vergelijkbare passage staat in Romeinen 14. Deze is nog wat scherper van toon.
1. Aanvaard mensen met een zwak geloof zonder hun overtuiging te bestrijden. 2. De een gelooft dat hij alles mag eten, maar iemand die een zwak geloof heeft eet alleen groenten. 3. Wie alles eet mag niet neerzien op iemand die dat niet doet, ... Laat iedereen zijn eigen overtuiging volgen. 6. Wie een feestdag viert, doet dat om de Heer te eren; wie alles eet, doet dat om de Heer te eren, en hij dankt God voor zijn voedsel. Wie iets niet wil eten, laat het staan om de Heer te eren, en ook hij dankt God. ... 21. Vlees, wijn of iets anders waaraan uw broeder of zuster aanstoot neemt, kunt u beter laten staan. 22. Uw overtuiging is een aangelegenheid tussen u en God. Gelukkig is wie zich niet schuldig voelt over zijn overtuigingIn de biblebelt zijn deze passages invloedrijk. In SV-versie natuurlijk. Daar staan twee woorden die al vroegtijdig bekend zijn in het leven van een biblebeltmens: aanstoot (struikelblok) en ergernis (ten val brengen). Deze woorden zijn als het ware verslindend van karakter geworden. Ik bedoel hiermee dat deze twee woorden dusdanig nadruk krijgen dat andere belangrijke kernwoorden wegvallen. Deze twee woorden zijn in staat gebleken de kerngedachten uit deze passages scheef te trekken.
Want wat zijn de kerngedachten in deze passages? Dat zijn volgens mij:
1. Een gelovige leeft in vrijheid: Vrijheid is een groots begrip. De zon die doorbreekt na lange druilerigere dagen. Een rund dat van de stal in de wei komt. Je bent ontsnapt aan de dodelijke omhelzing van de wet, die je steeds opnieuw beschuldigde, en terecht! Vrij! Vrij ben je nu.
Maar steeds opnieuw is er die dreiging opnieuw verstrikt te raken. Wetticisme ligt op de loer. De vrijheid van een christen wordt onderuitgehaald door allerlei regels in te voeren, verplicht te stellen. Voldoe je niet aan deze vaak cultureel bepaalde regels, dan kun je geen christen zijn... Zo leiden allerlei goedbedoelde regels tot een aantasting van het genadebegrip. Het gevaar dreigt dat de toets voor het 'tot geloof komen' zich verlegt naar een checklist van allerlei regeltjes.
Een tweede gevaar lijkt mij, dat de misvatting postvat dat het geloof een begaanbare weg is. Dan krijg je brave christenen die alle mogelijke moeite doen om 'in geloof te leven'. Dan probeer je een net leven te leiden volgens de regels die God geeft. Maar zo'n weg is 'het geloof' niet. Zo geloven is een doodlopende weg. Zo is geloven als russische roulette met 100% kans op verlies.
Maar wat dan? Christenen zijn toch mensen van 'de weg'? Ja, Christus is de Weg. Hij deed baanbrekend werk. Hij kreeg wel voor elkaar te leven volgens de wet. Vernietigde tenslotte het kwaad dat leidt tot onze ondergang. In dat resultaat delen wij, door geloof: door je over te leveren in zijn handen.
2. Heb oog voor zwakgelovigen, breng ze niet ten val: Het gaat dus om ergernis/aanstoot gericht op een heel specifieke groep mensen. En niet om een algemene ergernis/aanstoot die gemakkelijk kan ontstaan. Wie deze ergernis probeert te ontgaan verlangt iets onmogelijks.
Een voorbeeld: Je houdt rekening met iemand die tot geloof komt vanuit een moslimcultuur waar eerbied voor de koran belangrijk is en waar een eerbiedige gebedshouding vanzelfsprekend is. Dan laat je je bijbel niet slingeren. Dan let je op je gebedshouding bij het bidden. Wie dat niet doet roept de gedachte op dat zijn keuze een vergissing is.
