Kort geleden uit een preek:ik heb wel een iemand gehoord die de Here aanspraak met jij of met je. En dan kun je dat ook niet vergoeilijken met het zeeuwse jie of joe. Dat is uiteindelijk niet het karakter van de eerbied waar de Here mee wordt aangesproken: onze Vader. En dan kan het wel lijken of dat zo iemand een teer leven beoefend, of een geoefend leven heeft, of vertrouwd met God omgaat, maar nergens in de Bijbel lezen we deze aanspraak jij of je. Het is niet anders gemeente, dan een onteren en een naar beneden halen van de majesteit van God (090405/1:01)
Dit is wel erg kort door de bocht. Lees een franse of duitse bijbelvertaling. In de franse wordt het vertrouwelijke Tu gebruikt. Terwijl vousvoyeren daar veel gebruikelijker is dan bij ons. En toch Tu! In het duits lees je Du. In het spaans wordt eveneens getutoyeerd.
Het lijkt of in de statenvertaling wordt gevousvoyeerd. Maar besef dan dat de u-vorm vroeger ook door familie/goede bekenden onderling werd gebruikt.
Dit gebruik is bewaard gebleven in het vlaams, waar je nu nog echtgenoten elkaar hoort aanspreken met 'u'.
Kortom: het 'u' had vroeger een veel intiemere klank dan tegenwoordig. Het vousvoyeren geeft nu afstand en ontzag aan. Jammer dat in nederlandse bijbelvertalingen deze 'nabijheid' verloren is gegaan.
1 opmerking:
Bedankt voor de interessante informatie
Een reactie posten