Indiareis - dag 4: doop in de rivier

Zondag 17 oktober 2010


Naar Havilah
Er wordt op de deur geklopt. Verschrikt schieten we overein. Verslapen! Het ontbijt staat al een tijdlang geserveerd in de eetzaal: ingeplofte pannenkoekjes en daarop een pittig aardappel/groentegerecht en een pot thee. In de eetzaal zit verder niemand meer.
We worden door E. opgehaald voor een bezoek aan Havilah Centre, het terrein waarop de scholen staan. De naam vindt zijn oorsprong in Gn 2. We worden rondgeleid en eindigen koffiedrinkend bovenop het dak waar we een goed overzicht hebben over het terrein. 

In de afgelopen drie jaar is er heel wat gebouwd. De secondary school is er bijgekomen, er is betegeling voor de primary school gekomen en op het moment wordt het hoofdgebouw onder handen genomen.
We ontmoeten een aantal leraren, zoals Taites en Detlef. 

We ontmoeten ook de vrouw van Parv, de voorganger in Nepal. Zij doet de tweejarige(?) opleiding. Een  mooie vrouw met een heel verhaal. Zoals veel mensen uit India en Pakistan is zij voor werk naar Koeweit gegaan. Daar wordt het paspoort ingenomen en wordt men tewerkgesteld. Moderne slavernij. (Kort geleden las ik in een HP of Elsevier een artikel hierover) Deze vrouw heeft geluk gehad. Er is door de school een bevrijdingsactie opgezet. Door te doen alsof haar moeder ernstig ziek was kreeg ze, na de belofte om na een maand terug te keren,  toestemming om naar India te gaan. Vanzelfsprekend is ze niet teruggekeerd. Drie jaar heeft ze voor niets gewerkt.

Doop in de rivier

Zes dopelingen staan gereed om vandaag gedoopt te worden. Ze worden door E. voor een laatste keer bevraagd op hun motivatie. Vier vrouwen, twee ervan uit Bhutan. Twee jongemannen. Één daarvan heeft 10 jaar tbc gehad. In een dienst was hij hiervan genezen. De doop was voor hem een heel emotioneel gebeuren. Hij huilde omdat hij zo bang was om terug te vallen in zonde. Ziekte en zonde worden sterk gekoppeld. Pastor Detlef wijzend naar het water: daar is je verleden, daar zijn je zonden gebleven! Zeg elke dag als je opstaat: ik ben een man van God, ik hoor bij U!  De andere jongen heeft een drugsverleden.

Met alle studenten lopen we door de bosschage naar de rivier die dicht langs centrum Havilah loopt. Terwijl de dopelingen afdalen naar het water worden onder handgeklap liederen gezongen. Opnieuw is er een kort moment waarop de dopelingen hun geloop belijden. Ik versta alleen het slot: dja Messie, prijs de Heer. 

Dan gaan ze beurtelings de rivier in en worden ze door Taites en pastor Detlef, onder vermelding dat de waterdoop verwijst naar dood en opstanding, ondergedompeld ‘in the Name of Jesus’. Ondertussen klappen en zingen de studenten op de oever. Het is een indrukwekkende gebeurtenis. Het Koninkrijk breidt uit.

Teruglopend raken we met E. in gesprek over de bijzondere leiding van God waardoor hij in India terechtkwam. Gezien de intieme kanten hiervan wil ik in een later stadium van dit verslag bekijken wat hiervan aan de openbaarheid kan worden prijsgegeven.