De discussie over de Triniteit is al oud. En af en toe laait die weer hoog op. Vooral valt op de verontwaardiging van 'ontkenners' wanneer zij worden betiteld als ketters. Zij zien zichzelf als broeders en zusters en hebben ook recht op het gedachtenismaal. Waarom zo moeilijk doen?
Wat is hier aan de hand. De 'ontkenners' hebben de grenzen van het belijden ruimer getrokken en beseffen onvoldoende dat dit niet geldt voor de anderen, de 'Triniteit-belijders'. Het spreken van 'ontkenners' is vaak vergoelijkend. Zij doen niet moeilijk! Allen zijn we broeders en zusters! Dat is vanwege hun positie onvermijdelijk. Ze hebben immers de conclusie getrokken dat de soep niet zo heet gegeten hoeft te worden. De cirkel van belijders is veel groter dan altijd werd gedacht. 'Ach, doe toch niet zo moeilijk...'
Even een beeld: je bent aan het bungeejumpen. Je staat klaar voor de sprong. En dan grijpt de twijfel je bij de keel: is het elastiek sterk genoeg? Zoniet dan val je straks te pletter! Wat doe je?
Niet moeilijk doen? Zo wordt niet gedacht bij de andere groep, de 'Triniteit-belijders'. De laatste groep is stellig van mening dat het elastiek te zwak is. Zij zijn van mening dat ontkenning de Kerk uiteindelijk vernietigd. Het zou onbegrijpelijk zijn om niet dit belijden te verdedigen. Er staat nogal wat op het spel...
De kernvraag is: kan Jezus verlossen zonder God en mens te zijn? Het antwoord van de Kerk is: nee dat kan niet. Wie daar tegenin gaat moet niet raar opkijken dat hij heftig bestreden wordt en uiteindelijk 'buiten gezet' wordt. Dat is inherent aan grenzen. De herders hebben zorg te dragen dat de kudde niet uiteengeslagen wordt. Helaas doet dat pijn. Aan beide kanten.
Daarom is ook zo belangrijk dat deze 'kernen van belijden' juist zijn om niet onnodig schisma's te kweken. En wie ontkent kan niet volstaan met een simpel Bijbelonderzoek maar heeft zich op zijn minst te verdiepen in de dogmenhistorie. Waarom vond men dat dat elastiek zo sterk moest zijn...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten